هفت

امروز بارها با خودم تکرار کردم که ازدواج یعنی پای اشتباهات گذشته و حال و اینده هم بمونیم و عشق هم یعنی همین.فکر کردم خیلی عاشقم.الان؟خیلی سختمه با ف عصبانی نباشم بخاطر همچین اشتباه بزرگی.ولی به هر حال زمونه خیلی بیشتر از اشتباهش ازش انتقام گرفته.اشتباهش چی بوده؟عاشق ادم اشتباهی شدن.به هر حال گاهی ادم خوبه بودن خیلی سخت تر ازین حرفاست.

من باید پاش بمونم

من باید پاش بمونم

من باید پاش بمونم

من باید پاش بمونم ...

همیشه ی همیشه ی همیشه ی لعنتی.

حالم خوب نیست.ف داره سخنرانی میکنه.اعتماد بنفس ندارم میدونم.حالم خوب نیست.نیست.نیست

مامان فرزانه جالبه.وقتی که با قرمز بازی میکنم یجور بدی میشه انگار ازش گرفتمش و وقتی بازی نمیکنم جوریه که حس میکنم چه آدم بدجنس و عجب زن باباییم من!شایدم فقط احساسات منه.بهرحال هرکس تو زندگیش احساساتی داره که نه میتونه راجع بهشون حرفی بزنه و نه دیگران ذرک میکنند که چی میگه.ق؟اون فوق العاده ترین شوهریه که میشه داشت ولی خب از رو این احساسات من میپره و تنها چیزی که میگهه اینه که عجیب نیست این احساساتو داری:)

از خودم خسته‌ام.از اشتباهات ناتمام ناشی‌گری ام در نقش منشی.از درس نخواندن و الافی توی این ور و آن ور.از فکرهای منفی و تفسیرهای ناتمام و بیشتر از همه از خودم، خود لعنتی‌ام خسته‌ام.